Στη Λεσβιακή ύπαιθρο οι εργασίες της ελαιοκαλλιέργειας και (κυρίως) της ελαιοσυλλογής  ξεκινούσαν (περίπου) από το Νοέμβριο και διαρκούσαν (περίπου) έως και το Μάιο κάθε χρόνου. Πολύ γνωστά ελαιοπαραγωγικά κέντρα ήταν οι περιοχές της Γέρας, του Πλωμαρίου, της Αγιάσου, του Μανταμάδου, της Αγίας Παρασκευής, αλλά και γενικότερα όλη η κεντρική και βορειοανατολική Λέσβος.

Τα πρώτα ατμοκίνητα ελαιοτριβεία (“μηχανές”) χτίστηκαν περί τη δεκαετία του 1870, ενώ ο αριθμός τους αυξανόταν συνεχώς μέχρι και τις αρχές του 20ού αιώνα. Η τεχνολογία της χρήσης του ατμού, στον τομέα αυτό, επέτρεπε την άλεση μεγάλης ποσότητας ελαιοκάρπου και την ταχύρρυθμη παραγωγή ελαιόλαδου πολύ καλής ποιότητας.

Από τις αρχές του 20^ου αιώνα και έπειτα, άρχισαν να χτίζονται πολλά συνεταιριστικά ελαιοτριβεία. Τα περισσότερα ελαιοτριβεία προμηθεύονταν τα μηχανήματα τους είτε από την Αγγλία, είτε μέχρι το 1922, από το εργοστάσιο του Έλληνα Δ. Ισηγόνη, στη Σμύρνη.  Στα ατμοκίνητα ελαιοτριβεία απασχολούνταν αρκετοί ειδικευμένοι εργάτες, όπως: μηχανικοί, μπασκιτζήδες, θερμαστές, ζυγιστές, πετράδες για το σύστημα των ελαιόμυλων, δέτες για τους σάκους, αχθοφόροι κ.α.

Το ελαιουργικό συγκρότημα του Μανταμάδου, είναι και αυτό κοινοτικής ιδιοκτησίας, που χτίστηκε στις αρχές του 20^ου αιώνα (1905-1909 πιθανή ημερομηνία αποπεράτωσης) και ονομάστηκε «η μηχανή τ’ Αγιού». Κίνητρο για την κατασκευή του, ήταν η απαλλαγή των μικροκαλλιεργητών, από την «εξάρτηση» τους από τα ιδιωτικά ελαιοτριβεία. Παρά τις αντιδράσεις, των ιδιοκτητών των ιδιωτικών ελαιοτριβείων, για την ίδρυση κοινοτικού ελαιοτριβείου, η συνέλευση των κατοίκων – μικροκαλλιεργητών του Μανταμάδου, προχώρησε στην υλοποίηση της απόφασης.

Πρακτικός μηχανικός πρέπει να ήταν κάποιος Φούσκας, που σύμφωνα με μαρτυρίες κατασκεύασε κι άλλες παρεμφερείς εγκαταστάσεις, αλλά και αρχοντικά σπίτια, στη Λέσβο. Φημολογείται ότι το ελαιοτριβείο κτίστηκε από Μανταμαδιώτες που εργάστηκαν εθελοντικά, όλη η δουλειά έγινε χειρωνακτικά, χωρίς την βοήθεια μηχανικών μέσων. Άρχισε να λειτουργεί το 1909, με μηχανολογικό εξοπλισμό που αγοράστηκε από το εργοστάσιο του Δ. Ισηγόνη στη Σμύρνη, ενώ έκλεισε οριστικά το 1967.

Αποτελείται από τέσσερις ενότητες κτιρίων, διακριτές μεταξύ τους:

α) κεντρικό κτίριο ελαιοτριβείου

β) αποθήκες ελαιοκάρπου («μπάτες)

γ) αποθήκες ελαιολάδου

δ) κτίριο διοίκησης

Σήμερα, έχει αναστηλωθεί, και αξιοποιείται ως «πολύκεντρο», για τις ανάγκες της δημοτικής ενότητας Μανταμάδου (θεατρικές ή χορευτικές παραστάσεις, κινηματογραφικές προβολές, συγκεντρώσεις κοκ).